Back to the future 2.0

Laat ik beginnen met een bekentenis; Ik ben al sinds begin jaren ’80 een fervente bewonderaar van Stephen King. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat Stephen King een veel betere auteur is dan velen, inclusief hijzelf, denken. Ik voorspel zelfs dat hij in de komende jaren een belangrijke literaire onderscheiding zal ontvangen. (Nee, ik ben niet in de toekomst gereisd) Laten we de gruwel en horror even vergeten. Voor mij bereikt King zijn hoogtepunt wanneer hij schrijft over mensen en hun onderlinge interacties. En dat is precies het centrale thema van dit boek.
"22-11-1963" vertelt het verhaal van een tijdreiziger die terugkeert naar het verleden om de moord op JFK te voorkomen. Het boek is een ware pil met zijn 878 pagina's, maar het is buitengewoon meeslepend en meesterlijk geschreven. De tijdsperiode (eind jaren '50 / begin jaren '60) is op sublieme wijze tot leven gebracht, met nostalgische details zoals auto's (met hun karakteristieke white stripe banden), muziek, televisie, kleding en natuurlijk de heersende mentaliteit van die tijd. Bovendien leest het boek als een trein. Ergens halverwege overvalt je een onheilspellend gevoel over de afloop. Je bevindt je immers niet zomaar in een verhaal van King.
Is alles aan dit boek perfect? Nee. Normaal gesproken sla ik geen enkel woord van Stephen King over, maar bij de uitgebreide verhandelingen over Lee Harvey Oswald en zijn handlangers had ik wel de neiging om wat over te slaan. Deze passages waren voor mijn smaak iets te gedetailleerd. Het is enigszins ironisch dat de hoofdplot me minder wist te boeien dan het subplot, waar gelukkig meer aandacht aan wordt besteed. Voor mij had het boek gerust honderd pagina's korter mogen zijn, en het einde vond ik ietwat overdreven dramatisch. Dat had van mij niet gehoeven. Desondanks is dit boek een absolute aanrader, niet alleen voor fans van King, maar ook voor lezers die voor het eerst willen proeven van het werk van deze schrijver.

https://www.hebban.nl/recensie/frank-peters-over-22-11-1963